Tiger heart :: ตอนที่ 5 {เสือใหญ่}

ตอนที่ 5 {เสือใหญ่}

{CUT}

“ร้ายกาจ” ว่าแล้วก็ผงกศีรษะขึ้นมายิ้มร้ายทำผมงงไปหมดแค่ขอน้ำกินมันร้ายกาจตรงไหนวะ

และก็ถึงบางอ้อเมื่อไอ้เจ้าของห้องลุกขึ้นนั่งคุกเข่าแล้วแหวกเสื้อคลุมอาบน้ำออก ขยับเข้ามานิดเพื่อให้เอิ้นน้อยที่ยังซุกตัวอยู่ในเสื้อคลุมอยู่ในระดับเดียวกับใบหน้าผม

“ไอ้เวร” อยากจะด่ายาวกว่านี้อีกสักกิโลเมตรแต่คอแห้งไงด่าได้เท่านี้ ถือว่าเป็นบุญของมัน

“ทำไมล่ะ เสืออยากดื่มน้ำไม่ใช่เหรอ” ไอ้เอิ้นว่าด้วยน้ำเสียงแผ่วแล้ววางมือลงบนหลังมือของผมซึ่งวางอยู่บนต้นขาเพื่อผลักมันออกห่าง

“กูหมายถึงน้ำ ไม่ได้หมายถึงของมึง อย่าให้กูต้องพูดมากได้มั้ย เมาอยู่นะเนี่ย”

“รู้ครับรู้ ถ้าเสือไม่เมาคงไม่นอนนิ่งๆ ให้เอิ้นกอด ถูกมั้ย”

อือ ก็ถูกของมัน

ไออุ่นจากผิวกายที่สัมผัสกันผละห่างออกไป ไม่นานนักคนเป็นเจ้าของห้องก็ถือเหยือกน้ำกลับมา เตียงนอนอ่อนยวบลงเมื่อร่างหนาทิ้งกายลงบนเตียง เอิ้นค่อยๆ คลานเข้ามาหาผม มือเย็นๆ วางลงบนต้นแขนลากขึ้นมาที่หัวไหล่ บีบเบาๆ แล้วโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้

ผมเห็นว่ามันอมน้ำไว้เต็มกระพุ้งแก้ม ไม่อยากจะยอมรับแต่ริมฝีปากกลับอ้าเผยอเมื่อริมฝีปากสีอ่อนขยับเข้ามาใกล้ น้ำใสๆ ถูกส่งมา ความเปียกชื้นถูกแทนที่ด้วยความนุ่มหยุ่นที่เบียดชิด

เอิ้นป้อนน้ำให้ผมจนหมด รสชาติหวานอย่างประหลาดถูกส่งผ่านเข้าไปในลำคอบางส่วน และบางส่วนก็ไหลผ่านขอบปากออกมาเปรอะเปื้อนที่ลำคอ

บางทีเอิ้นเองก็อาจจะกระหายน้ำเหมือนกัน

ริมฝีปากรสชาติหวานๆ ผละออกอ้อยอิ่ง ดวงตาสั่นไหวจ้องลึกเข้ามาในดวงตาผมก่อนที่ความเสียวแปลบจะลามเลียไปทั่วผิวกายเมื่อหยาดน้ำที่เปรอะเปื้อนตั้งแต่ปลายคางระเรื่อยไปถึงแผ่นอกถูกกวาดเก็บด้วยลิ้นชื้นที่ลากผ่านอย่างเชื่องช้า

กล้ามเนื้อทั้งร่างกายของผมกระตุกเกร็งเมื่อหน้าอกถูกริมฝีปากอุ่นจูบซ้ำๆ

ผมวางมือลงบนไหล่แกร่งพยายามดันร่างมันออกแต่ก็ช่างไร้ประโยชน์

“ไม่ชอบเหรอ”

อืม ไม่รู้สิ

“แต่เอิ้นว่าเสือชอบนะ ตรงนี้...” เสือใหญ่อันเปลือยเปล่าถูกสัมผัสด้วยฝ่ามือที่วางลงไปตรงกลางกายจนร่างกายผมสะท้าน “…ตื่นแล้ว”

เถียงได้ไงเมื่อหลักฐานชัดเจนเสียขนาดนี้

“เอิ้นก็ตื่นเหมือนกัน” ไม่ต้องบอกก็ได้ มือด้วย ไม่ต้องพามือกูไปเจอกับหลักฐานหรอก ไม่อยากสัมผัสโว้ย

เกิดความเงียบงันขึ้นชั่วครู่ก่อนเสียงแลกเปลี่ยนน้ำหวานในโพรงปากจะเข้ามาแทนที่เมื่อจุมพิตอันหนักหน่วงตั้งแต่ในตอนต้นเริ่มขึ้น

ความรู้สึกที่ยังตกค้างอยู่ในส่วนหนึ่งของร่างกายชัดเจนขึ้นให้เรียวลิ้นที่เอาแต่หนีในคราแรกหยุดชะงักก่อนจะรวบรวมความกล้าแล้วลองส่งมันไปแตะกับส่วนเดียวกันที่พลิ้วไหวอยู่ภายใน

ความปลาบแปลบหลั่งไหลโอบล้อมร่างกายเช่นเดียวกับมือของผมที่กดท้ายทอยอีกฝ่ายเพื่อให้ริมฝีปากเราแนบชิดมากขึ้นอีก

ดีว่ะ ไม่เคยรู้ว่าจูบกับผู้ชายมันรู้สึกดีขนาดนี้ ไม่นับครั้งก่อนในห้องนอนของผม ตอนนั้นมัวแต่โกรธจนหน้ามืดตาลายคิดแต่ว่าจะต้องกระทืบมัน หากพอในร่างกายมีแอลกอฮอล์ปะปนอยู่ผมกลับโอนอ่อนผ่อนตาม มือไม้จับสะเปะสะปะไปบนแผ่นหลังแกร่ง กอดมันอย่างที่ยามมีสติผมไม่มีทางทำแน่ๆ

“ชอบที่เอิ้นทำมั้ย”

“อ๊ะ!” ร้องเป็นสาวเวอร์จิ้นเลย เกลียดตัวเองจังแต่ก็ต้องยอมรับว่าพอถูกมืออุ่นๆ ของคนอื่นมาคลึงๆ ที่เสือใหญ่มันให้ความรู้สึกตื่นเต้นกว่าตอนสัมผัสด้วยตัวเองเยอะเลย

“ชอบล่ะสิ” ปากก็ขยับเพื่อถามส่วนมือก็ลูบเสือใหญ่ขึ้นๆ ลงๆ ให้ผมกัดริมฝีปากสะกดกลั้นเสียงน่าอาย

ใครจะอยากครางอยู่ใต้ร่างผู้ชายวะ ผมเสือนะเว้ย

“รู้สึกดีใช่มั้ย”

“อ๊ะ!” แผ่นอกของผมกระตุกเมื่อยอดอกถูกจูบย้ำๆ หลายครั้งก่อนที่ริมฝีปากจะครอบลงมา เรียวลิ้นซึ่งก่อนหน้าเคยหยอกล้อกับลิ้นผมกำลังทำแบบเดียวกันกับจุดเล็กๆ ที่รวมทุกความรู้สึกเสียวปลาบ

ผมผวาเฮือกกับความซ่านสยิว เพิ่มแรงกอดรัดมันให้แน่นขึ้นแต่ก็ถูกดึงออกแล้วจับกดไว้กับฟูกนอน

ร่างแกร่งขึ้นมาคร่อมทับ นัยน์ตาของเขาทอประกายความปรารถนาชัดเจน ริมฝีปากขยับเป็นรอยยิ้มอ่อนโยนก่อนจะกดจูบลงบนหน้าผากของผมให้หลับตายอมรับความอ่อนโยนที่แทบจะไม่เคยสัมผัส

ความนุ่มหยุ่นลากลงมาที่ปลายจมูกขบมันด้วยเขี้ยวแหลมๆ ให้ผมร้องด้วยเสียงผะแผ่ว

อีกครั้งที่ริมฝีปากของเราเบียดชิดกัน ความร้อนรุ่มเพิ่มขึ้นทุกครั้งที่ได้สัมผัสจนผมตั้งตัวรับแทบไม่ทัน ทำได้เพียงตอบรับเท่าที่คนธรรมดาคนหนึ่งจะทำได้

ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าไอ้เอิ้นมันช่ำชองขนาดนี้ ก่อนหน้าที่จะมาหาผมมันต้องเคยมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนแน่ๆ

ความคิดนั้นทำให้หัวใจของผมหนักอึ้งราวกับถูกถ่วงด้วยก้อนหินน้ำหนักมหาศาล การกระทำเพื่อตอบสนองหยุดลงชั่วขณะให้คนที่รุกเร้าผมผละห่างแล้วจ้องลึกเข้ามาในดวงตา

“เป็นอะไรหืม” มือเรียวลูบเส้นผมชื้นที่ปรกหน้าผากของผม

“มึงเก่งจัง”

“เก่ง?” ต้องทำหน้าครุ่นคิดด้วยเหรอในเมื่อตอนนี้เราอยู่บนเตียงด้วยกัน ผมก็ต้องพูดถึงเรื่องนี้อยู่แล้ว “อ๋อ แล้วเสือไม่ชอบเหรอ”

กว่าจะคิดได้ก็นานพอตัว

ผมส่ายหน้าหน่อยๆ แทนคำตอบ ไม่ใช่ไม่ชอบ ทุกสัมผัสทำให้รู้สึกดีแต่ว่า…

เพียงคิดถึงที่มาของความเก่งกาจก็พาลไม่พอใจซะอย่างนั้น

“ไม่ต้องห่วงนะตอนนี้เอิ้นมีเสือคนเดียว”

ผมกำลังมัวเมากับจุมพิตหวานๆ ที่ถูกป้อนให้หลังจากคำตอบที่ปัดเป่าความไม่พอใจออกไป เสียงแลกเปลี่ยนน้ำหวานที่ไหลเลอะขอบปากยิ่งกระตุ้นให้ไฟในกายพัดโหม

ริมฝีปากของผมถูกขบเม้ม ความชื้นแฉะที่ปลายคางถูกกวาดเก็บไปจนหมด

เอิ้นฟอนเฟ้นเล้าโลมผมด้วยริมฝีปากที่จูบซับไปทั่วทั้งแผ่นอก ดูเหมือนว่ามันจะชื่นชอบหน้าอกของผมเป็นพิเศษถึงได้เฝ้าปาดเลียจูบซับอยู่อย่างนั้นซ้ำๆ

“ตรงนี่ของเสืออร่อยมากเลย”

เหลือบมองแล้วจึงขบตรงนั้นด้วยฟัน จี๊ดเลยแต่มากกว่าความเจ็บคือความซ่านสยิวที่ทำเอาผมผวาขึ้นจนแผ่นหลังห่างจากฟูกนอน

เส้นผมของเอิ้นถูกผมขย้ำจนกระเซอะกระเซิงแต่นั่นก็ยังไม่เพียงพอ

ผมบีบไหล่แกร่งแรงๆ จิกเล็บสั้นลงบนนั้นเมื่อลิ้นชื้นลากผ่านอกลงไปที่หน้าท้อง หลุมสะดือถูกเย้าแหย่จนรู้สึกเสียดท้องแปลบๆ ที่จริงผมต้องผลักมันออก หากในความเป็นจริงนั้นมือเวรกลับกดท้ายทอยให้ร่างกายแนบชิดกว่าเดิม

ให้ตายเถอะ ถ้าไม่เมาจนไร้สติเสือไม่มีทางทำแบบนี้แน่

“ไม่!!” ถึงแม้จะร้องห้ามแต่ร่างกายของผมกลับตอบสนองด้วยการยกสะโพกขึ้นรับการปรนเปรอจากมือหนาที่กำลังลูบไล้เสือใหญ่แล้วรูดรั้งจนปวดหนึบ

เฮือก!!

ราวกับลมหายใจถูกพรากออกไป เมื่อริมฝีปากอุ่นๆ ที่เคยจูบซับตรงแผ่นท้องลากต่ำลง โพรงปากครอบลงบนเสือใหญ่อย่างระมัดระวัง สะโพกของผมลอยสูงขึ้นอีกเมื่อมือหนาสอดเข้ามาลูบไล้ที่แก้มก้น เช่นเดียวกับลิ้นชื้นที่ปาดเลียทุกสัดส่วนของเสือใหญ่อย่างไม่นึกรังเกียจ

แต่ผมโคตรเกลียดตัวเอง

เกลียดที่ตอบสนองทุกการกระทำที่ปรนเปรอให้ มิหนำซ้ำยังส่งเสียงครางพร่าอย่างน่าอายให้ดังก้องอยู่ภายในห้อง และเหมือนว่าไอ้เอิ้นจะชอบการกระทำนี้ของผม

ทุกความเคลื่อนไหวหยุดชะงักลงเมื่อดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความเสน่หาเหลือบขึ้นสบกับผม

“รู้สึกดีรึเปล่า”

ครางขนาดนี้ กูคงกำลังรู้สึกแย่มั้ง

“เดี๋ยวเอิ้นจะทำให้เสือรู้สึกดีกว่านี้อีก”

เดี๋ยวในที่นี้หมายถึงเดี๋ยวนี้ใช่หรือเปล่าวะ

ให้ตายเถอะ นี่ไอ้เอิ้นคิดจะฆ่าผมทางอ้อมใช่ไหม เมื่อมันกดจูบลงบนส่วนยอดของเจ้าเสือใหญ่ซ้ำๆ เหมือนจูบสัตว์เลี้ยงที่น่าเอ็นดู แค่นั้นยังคงไม่สาแก่ใจถึงได้ใช้ปลายลิ้นไล้เลียซะจนส่วนที่ชื้นอยู่แล้วถึงกับเปียกแฉะ

ตอนนี้เองที่ผมรู้สึกว่าร่างกายใกล้จะปริแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

ขาที่ถูกบังคับให้แยกออกเพื่อที่อีกฝ่ายจะได้แทรกเข้ามาได้ง่ายๆ นั้นบิดเกร็ง ผมจิกเล็บสั้นกุดลงบนแผ่นหลังแกร่งแล้วลากลงมาเป็นทางยาวเพื่อระบายความซ่านสยิว

ร่างกายของผมเสียการควบคุม น้ำเสียงที่เปล่งออกมาเหมือนไม่ใช่เสียงตน แต่มันจะไม่ใช่ได้อย่างไรในเมื่อมันดังออกมาจากริมฝีปากอันบวมเจ่อของผม

จังหวะลิ้นที่กำลังไล้เลียเสือใหญ่ในโพรงปากอุ่นๆ เปลี่ยนไป เช่นเดียวกับจังหวะของปากที่ครอบแล้วขยับขึ้นลงนั้นก็กลายเป็นหนักหน่วงขึ้น

หากเปรียบสิ่งที่อยู่ในร่างกายผมคือลาวา ตอนนี้มันคงเอ่อมาจนถึงปากปล่องภูเขาไฟแล้ว

“เอิ้น...”

ผมเรียกมันในจังหวะที่ยกสะโพกสูงขึ้นรับจังหวะโพรงปากที่ครอบลงมา เลื่อนมือขึ้นมาเพื่อกดศีรษะมันเอาไว้แล้วจึงปลดปล่อยทุกความปรารถนาเข้าไปในโพรงปากนั้น

ทุกอย่างในหัวของผมถูกแทนที่ด้วยกลุ่มควันจางๆ ลอยฟุ้ง สักพักจึงค่อยๆ จางลงเหลือเพียงความว่างเปล่า

ในหูได้ยินเพียงเสียงหอบหายใจของตน ไม่รับรู้ถึงความเคลื่อนไหวหรือเสียงของสิ่งมีชีวิตอื่นใด

แค้กๆ

เสียงไอของสิ่งมีชีวิตอีกหนึ่งบนเตียงนี้ดังขึ้นใกล้ๆ เมื่อลืมตาก็พบกับใบหน้าหล่อเหลาแดงซ่านซึ่งอยู่ใกล้เพียงแค่ลมหายใจขั้น

“ออกมาเยอะเลย ไม่ได้เอาออกนานเลยใช่มั้ย”

ต้องหน้าด้านแค่ไหนถึงกล้าถามอะไรแบบนี้ อยากจะตอบโต้อยู่หรอก แต่ตอนนี้ร่างกายผมไม่ต่างอะไรจากโทรศัพท์มือถือที่แบตใกล้จะหมด

ดวงตาของผมค่อยๆ ปิดลงอย่างยากที่จะต้านทาน

“เสือ” เสียงไอ้เอิ้นดังอยู่ที่เดิม เพิ่มเติมคือมือที่จับไหล่แล้วเขย่าแรงๆ

เขย่าเข้าไปเถอะ อย่างไรก็ไม่มีทางลุกขึ้นมาทำอะไรได้อีกแล้วล่ะ

“เสือจะทิ้งเอิ้นไว้กลางทางแบบนี้ไม่ได้นะ เสือ เสือ เสือครับ เสืออออออ~”

เสียงคร่ำครวญแผ่วเบาลงพร้อมๆ กับสติของผมที่ดับวูบลง

กลับไปคอมเมนต์ให้ชื่นใจหน่อย ขอบคุณค่ะ

{http://my.dek-d.com/kj-s0l/writer/viewlongc.php?id=1494845&chapter=6}

LIGHT AND SHADE {Cut 21 : MARKJIN}

เฮือก!!

ผมหยุดฝีเท้าที่หน้าห้องน้ำ หยุดสายตายที่มนุษย์กึ่งเปลือยซึ่งนอนคว่ำเท้าคางอยู่บนเตียงส่งสายตาปิ๊งๆ เชิญชวนมายังผม

ให้ตายเถอะ อ่อยขนาดนี้ อยากปล้ำกูหรืออยากให้กูปล้ำ

แต่ว่าก็ว่าเถอะ มาร์คไม่ว่าจะอยู่ในร่างมาร์กี้หรือร่างนี้ก็ทำให้ผมใจสั่นอยู่ดี เห็นไหม ใจอ่อนอีกแล้วว่ะ

เพื่อไม่ให้หัวใจอ่อนไหวไปกว่านี้ผมจึงเบือนหน้าหนีแล้วตรงไปนั่งลงบนเก้าอี้แบบไม่มีพนักตรงหน้ากระจก ทำเป็นเช็ดเส้นผมเปียกชื้น แต่ถึงจะไม่ได้มองก็รู้สึกได้ว่าเขาไม่ได้ละสายตาไปจากผมเลยสักวินาที

อยากกินกูขนาดนั้นเชียว

“มาร์คช่วยนะ” ประโยคขอร้องก็ไม่ใช่ จะว่าประโยคคำสั่งก็ไม่เชิงเพราะมาร์คเดินมายืนซ้อนหลังแล้วดึงผ้าเช็ดตัวผืนเล็กในมือผมไปถือแล้วช่วยเช็ดเส้นผมให้อย่างเบามือ

บางครั้งที่นิ้วเรียวบังเอิญสัมผัสบริเวณต้นค ความรู้สึกเสียววาบก็โลดแล่นไปทั้งแนวสันหลัง โยกคอหนีแต่แม่งก็ยังตามมาลูบอยู่ได้จนต้องตะครุบมือซนแล้วตวัดสายตามอง

ปกติแม่งต้องเกรงใจผมนะ แต่พอกรึ่มๆ เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์แบบนี้ นอกจากไม่ยอมถอยห่างแล้วยังส่งสายตาหวานเยิ้มหยดย้อยให้กันอีก

“จินยอง มาร์ครักจินยองนะ”

บอกเฉยๆ ก็ได้ ไม่ต้องฝั่งจมูกลงบนเส้นผมกูหรอก มือนั่นอีก โยนผ้าทิ้งตั้งแต่เมื่อไหร่ ถึงว่างมาบีบไหล่กันแบบนี้

“รู้แล้ว”

“รักจริงๆ นะ ถึงแม้จินยองจะโหด โฉด ชั่ว แต่มาร์คก็รักนะครับ”

สาบานไหมว่ามันกำลังบอกรักไม่ได้หลอกด่า

“เมาหนักแล้วมึงอะ ไปนอนไป๊”

“จูบก่อน” ขอกันแบบนี้เลย เอาวะ กล้าขอก็กล้าให้ ไหนๆ ก็เป็นแฟนกันแล้ว แค่จูบเองให้ได้อยู่แล้ว

ผมหมุนตัวเพื่อเผชิญหน้า จับไหล่ให้มาร์คโน้มลำตัวลงมาเพื่อประทับริมฝีปากแผ่วเบาแล้วผละออก หากเขาไม่ได้คิดแบบเดียวกัน ริมฝีปากถูกบดเบียดให้แนบชิดจนแทบหลอมรวมเป็นเนื้อเดียวก่อนจะสอดแทรกความนุ่มหยุ่นที่ชื้นแฉะเข้ามาสำรวจในโพรงปาก

เมื่อปลายลิ้นแตะกันเพียงแผ่วเบา ความซ่านเสียวก็วิ่งพล่านไปทั้งร่าง

ผมรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเอาเสียเลย เมื่อความแผ่วเบาค่อยๆ เปลี่ยนเป็นหยอกเย้า เกาะเกี่ยวจนน้ำหวานรสประหลาดผสานเป็นหนึ่งเดียว อาจเพราะเรียวลิ้นที่กำลังผลัดกันแตะต้องในโพรงปากกระตุ้นการผลิตน้ำหวาน มันไหลเลอะลงมาที่ปลายคางให้มาร์คผละออก เขาส่งเรียวลิ้นร้ายกาจไล่กวาดมันระเรื่อยลงมาที่ลำคอของผม

ผมแม่งก็ใจง่ายว่ะ เงยหน้าอำนวยความสะดวกให้เขาเฉยเลย

“จินยองโคตรหวานเลยนะ รู้ป่าว”

คำพูดนั้นดั่งมนต์สะกดให้ผมคล้อยตาม ส่งเรียวลิ้นออกไปสัมผัสกับส่วนเดียวกันที่ภายนอก

ไม่รู้หรอกว่ามันหวานจริงไหม แต่รู้สึกดีมากเลย

ผมรู้สึกเหมือนกำลังล่องลอยอยู่บนอากาศ สภาพเหมือนสิ่งของไร้น้ำหนักเมื่อลิ้นชื้นถูกดูดดึงคล้ายจะกลืนกิน ร่างทั้งร่างถูกดึงให้ยืนขึ้น และไม่นานหลังจากนั้นแผ่นหลังก็สัมผัสกับเตียงนอนนุ่มๆ ที่กว้างเพียงนอนคนเดียว

มาร์คคร่อมอยู่บนร่าง เขายังคงเฝ้ามอบจุมพิตให้ราวกับโหยหา

มือหนาสอดผ่านเข้าไปในเสื้อนอนตัวบาง ลูบไล้ที่ช่วงเอวลูบสูงขึ้นมาตามแนวสีข้าง

มาร์คผละริมฝีปากออก ปล่อยให้ผมหอบหายใจกอบโกยเอากากาศเข้าปอด เขาลากปลายจมูกลงไปที่ปลายคาง มอบจุมพิตแผ่วเบา ทำแบบนี้ซ้ำๆ บริเวณลำคอที่ผมแหงนเงยใบหน้าขึ้นให้เขามอบสัมผัสให้อย่างเต็มใจ

ก็รู้อยู่หรอกว่าคืนนี้จะเกิดอะไรขึ้น หากบอกว่าเตรียมใจมาแล้วก็คงไม่ผิดนัก

สัมผัสของมาร์คแผ่วเบา ทว่าอ่อนหวาน อ่อนโยนแต่ก็เต็มไปด้วยความเร่าร้อน

เสื้อของผมถูกรั้งออกพ้นศีรษะเมื่อแผ่นหลังลอยขึ้นจากฟูกนอน

มาร์ครั้งให้ผมขยับขึ้นไปนั่งบนหน้าขาแข็งแกร่ง ปลายจมูกยังคงคลอเคลียที่ลำคอแล้วดูดแรงๆ จนผมสะดุ้ง เขาลูบแผ่นหลังของผมเพื่อปลอบประโลม ลากฝ่ามือลงมาที่สะโพก สอดนิ้วผ่านขอบกางเกงแบบยางยืดเข้าไปสัมผัสผิว

“นุ่มมากเลยจินยอง” เขาบอกชิดแก้มแล้วกดจูบแรงๆ เมื่อกอบกุมก้นผมเอาไว้เต็มสองมือ

ผมกอดคอมาร์คเอาไว้ ความรู้สึกแปลกประหลาดวิ่งพล่านไปทั้งกาย ซ่านสยิวเสียจนทำตัวไม่ถูก ได้แต่ปล่อยให้สัมผัสของมาร์คนำพาไป

“มาร์ค...” ผมร้องเรียกด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่นเมื่อมือที่เคยวางไว้เฉยๆ ในคราแรกเริ่มลงน้ำหนักเป็นบีบขยำ

“ชอบที่มาร์คทำมั้ย” น้ำเสียงแหบพร่ายิ่งทำให้มีอารมณ์ ยิ่งเขาบีบขยำสิ่งที่เคยหลับใหลก็ค่อยๆ ตื่นขึ้นมา

ผมเห็นมาร์คยกยิ้มอย่างพอใจเมื่อเขาละใบหน้าออกห่าง ดวงตาที่เต็มไปด้วยไฟปรารถนากวาดมองท่อนบนอันเปลือยเปล่าของผม เขาแลบลิ้นเลียริมฝีปาก

แม่ง! แค่มันเลียริมฝีปากผมก็เผลอทำตาม

มาร์คซุกซบใบหน้าที่แผ่นอก

ความเสียวซ่านวิ่งไปทั่วร่างกายผมอีกครั้งเมื่อจุมพิตแผ่วเบาประทับลงบนจุดเล็กๆ ที่ผมไม่เคยใส่ใจ มาร์คจูบมันซ้ำๆ ขณะที่อีกข้างกำลังถูกมือใหญ่บีบคลึง

แค่ถูกบีบนมทำไมมันต้องสยิวขนาดนี้

“มาร์คขอกินตรงนี้ด้วยได้มั้ย”

แล้วที่มึงจูบไปเมื่อกี้นี้มันไม่ใช่กินเหรอวะ

“อ๊ะ!!”

แม่มึง จูบเบาๆ ว่าเสียวแล้ว ถูกเลียด้วยลิ้นชื้นๆ เสียวกว่าอีก

“มาร์ค”

“ครับ” ตอบรับผมอยู่หรอก แต่ลิ้นน่ะยังเลียแผลบๆ อยู่เลย กลัวความซ่านสยิวขาดห้วงหรือไง

“เสียว”

“ก็ทำให้เสียว”

พ่อมึง นี่ก็ตรงจัง ตรงเหมือนส่วนที่กำลังเบียดกันตรงกลางกายเลย

“ถอดกางเกงนะ”

มาร์คว่าเมื่อดันตัวผมให้นอนราบลงบนเตียงแล้วขยับขึ้นมาคร่อมทับอีกครั้ง มือหนาเตรียมพร้อมถอดอยู่ที่ขอบเอวแบบยางยืดแล้วแต่ผมที่ความรู้สึกกำลังตีรวนอยู่ภายในก็คว้าข้อมือเขาเอาไว้

ถึงแม้จะรู้สึกดีแต่ความกลัวก็มีมากพอกัน

“ยังไม่ทำวันนี้ได้มั้ย”

“กลัวอะไร จูเนียร์ไม่อยู่ไม่ใช่เหรอ”

ไม่เกี่ยวกับจูเนียร์ซักหน่อย กูกลัวเจ็บอะ เข้าใจบ้างสิวะ

“มาร์คอยากกอดจินยองนะ อยากกอดมากๆ เลย” มาร์คทิ้งทั้งตัวลงบนตัวผม เขาแนบหน้าผากกับหน้าผากของผม มองเข้ามาในดวงตาผมเหมือนแมวน้อยที่กำลังอ้อนขอขนม

แต่กูไม่ใช่ขนมรึเปล่าวะ

ผมกัดริมฝีปากครุ่นคิดอย่างหนัก

สมองส่วนหนึ่งกำลังจดจ่ออยู่กับมือหนาที่ลูบไล้ปลุกเร้าผมแผ่วเบา ขณะที่สมองอีกส่วนกำลังจินตนาการถึงความเจ็บปวดตอนที่ร่างกายเชื่อมต่อเป็นหนึ่งเดียว

“โอเค ไม่ทำก็ไม่ทำ” ได้ยินเสียงมาร์คถอนหายใจ เขาขยับลงจากตัวผมง่ายๆ ทิ้งตัวลงข้างกันแล้วหันหลังให้

โกรธหรือเปล่าวะ

ปล่อยไปแบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าก็หายโกรธเองแหละ

ผมเอื้อมมือไปปิดไฟแล้วหลับตาลง

หลับตาแต่ก็ใช่ว่าจะนอนหลับได้ง่ายๆ ในเมื่อความรู้สึกบางอย่างยังคงค้างคาอยู่ในใจ และไอ้ของที่ตั้งโด่อยู่นี่ก็ยังคงไม่ยอมหลับลงเช่นกัน

“มาร์ค” ผมขยับเข้าไปชิด ชะโงกหน้าเข้าไปเรียกใกล้ใบหู แต่มาร์คก็ยังคงนิ่ง

หลับลงได้ยังไงวะ ก็เห็นๆ อยู่ว่าเมื่อกี้ของๆ มันก็ยืนตรงเหมือนกัน

“หลับแล้วเหรอ” คราวนี้ผมกอดเขาไว้จากข้างหลัง ลองลากมือจากแผ่นท้องลงต่ำไปที่กลางกายเพื่อยืนยันว่าหลับแล้วจริงๆ

หากแต่...

“อยากโดนรึไง” มาร์คจับมือของผมไว้แล้วพลิกตัวมาเผชิญหน้ากัน

นัยน์ตาของมาร์คยังคงครุกรุ่นไปด้วยไฟรัก

ตอนนี้เองที่ผมรู้แล้วว่าคิดผิดถนัดเลยที่กวนให้เขาตื่นขึ้นมา

“จินยองผิดเองนะ มาร์คอุตส่าห์ข่มใจแล้วแต่จินยองก็ยัง...”

ริมฝีปากบดเบียดลงมา ไม่ได้นุ่มนวลเหมือนคราแรก มาร์คสาดความร้อนรุ่มเข้ามาพร้อมกับเรียวลิ้นที่สอดแทรกมาในโพรงปาก

จุมพิตหนักหน่วงมากขึ้นเมื่อน้ำหนักตัวกดทับลงมา เสื้อผ้าถูกดึงทึ้งออกจากร่างกาย มือหนาลูบไล้ไปทั่วทุกสัดส่วนให้เลือดในกายพลุ่งพล่าน ปลายจมูกของมาร์คซุกไซ้ที่ซอกคอ

ริมฝีปากของเขาเลื่อนต่ำลงมาที่แผ่นอก ร่างกายของผมสะท้านไหวเมื่อจุดเล็กๆ สีเข้มถูกสัมผัสแผ่วเบาด้วยริมฝีปากนุ่มหยุ่น ความชุ่มชื้นที่ปาดเลียทำให้ร่างกายสะบัดร้อนสะบัดหนาว แผ่นหลังยกสูงขึ้นจากฟูกนอนเมื่อจุดเดิมถูกครอบด้วยอุ้งปาก

มือหนาลูบไล้ลงไปยังสีข้าง สะโพก ต้นขาด้านนอก

น้ำหนักมือกดลงที่กลางกาย มาร์คจับของๆ ผมอย่างไม่นึกรังเกียจ เป็นผมเสียเองที่อายจนต้องเอียงใบหน้าซุกซบกับหมอนใบนุ่ม

“มองหน้ามาร์คสิจินยอง” มาร์คบังคับด้วยมือที่จับปลายคาง

คนบนร่างผมไม่เหมือนมาร์คที่เคยรู้จัก ในดวงตาของเขากำลังลุกโชนไปด้วยไฟปรารถนา ใบหน้าหล่อเหลาดูดุดันประหนึ่งสัตว์ป่าที่กำลังออกล่าเหยื่อ

“อืม...”

เสียงครวญแผ่วๆ ลอดออกมาจากเรียวปากที่เม้มแน่นเมื่อปลายลิ้นปาดเลียลงบนยอดอกอีกครั้ง

มาร์คลากปลายลิ้นลงไปเรื่อยๆ ทุกที่ที่ถูกสัมผัสคล้ายกำลังถูกแผดเผาจนแทบจะมอดไหม้

เรียวลิ้นชื้นหยุดหยอกล้อที่หลุมสะดือให้สะโพกของผมยกสูงขึ้น

ผมยกมือที่เคยจิกหมอนขึ้นปิดปากเพื่อสะกดกลั้นเสียงอันน่าอายเมื่อกลางกายถูกครอบครองด้วยเรียวปาก

เหมือนถูกดึงขึ้นไปบนสวรรค์ ร่างกายของผมเบาหวิว ล่องลอยอย่างไร้ทิศทาง ยิ่งเขารุกเร้ามากเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกว่าร่างกายไม่ใช่ของตัวเองมากเท่านั้น

ผมขยุ้มเส้นผมของมาร์ค

เขาเงยใบหน้าชื้นเหงื่อขึ้นมองก่อนจะปรนเปรอให้ผมอีกครั้ง

ไม่เคยรู้สึกดีเท่านี้มาก่อน

เมื่อไม่สามารถต้านทานได้ จึงต้องคล้อยตาม

เส้นผมของมาร์คนุ่มลื่นอย่างที่ไม่เคยสังเกต มือของผมกดใบหน้าหล่อเหลาเอาไว้ เสียงครางแผ่วๆ เปลี่ยนเป็นเสียงครวญครางที่ไม่เคยคิดว่ามันจะหลุดออกมาจากเรียวปากของตน

เสียงเฉอะแฉะของลิ้นที่สัมผัสส่วนนั้นดังก้องในประสาทการรับฟัง

เท้าของผมจิกเกร็ง เรียวขาสั่น เมื่อในความมืดมิดปรากฏแสงสว่างรำไร

จังหวะรุกเร้าของริมฝีปากถี่กระชั้นขึ้น

หัวใจในอกซ้ายเต้นรัว

กระทั่ง...

“อา...”

ความสุขแผ่ซ่านไปทั่วกายเมื่อความร้อนรุ่มถูกปลดปล่อยในริมฝีปากของเขา

มาร์คเงยหน้าขึ้นมาสบตา เขายกยิ้มอย่างพึงใจก่อนที่ร่างกายของผมจะถูกสัมผัสอีกครั้ง

“มาร์ค ไม่...”

ผมยกมืออันไร้เรี่ยวแรงไขว่คว้ามือของเขาที่กำลังลูบไล้ที่บั้นท้าย

“อื้อ...”

มาร์คใช้ปลายนิ้วชุ่มชื้นลูบไล้บริเวณที่ปิดสนิทด้านหลัง ผมที่ไร้เรี่ยวแรงได้แต่นอนแผ่หลา ปล่อยให้ร่างกายสัมผัสกับความแปลกใหม่ที่เขากำลังพร่ำสอน

“เจ็บมั้ย” เขาถามเมื่อนิ้วหนึ่งถูกสอดแทรกเข้าไปภายใน

ผมพยักหน้าอย่างอ่อนแรง “เจ็บ”

“ไม่เป็นไรคนดี มาร์คจะค่อยๆ ทำ” เขาดูเป็นผู้นำกว่าทุกๆ ครั้ง “ผ่อนคลายนะ หายใจเข้าลึกๆ อย่าเกร็งครับ”

ผมผ่อนลมหายใจออก พยายามไม่เกร็งแต่เมื่อส่วนที่ไม่เคยถูกสัมผัสถูกรุกรานมันยากมากที่จะทำเหมือนสบายดี

“มาร์ค...เจ็บ” ขอบตาของผมร้อนผ่าวเมื่อส่งมือไปจับข้อมือเขาไว้

“มาร์ครู้ๆ” มาร์คพยักหน้าและพูดซ้ำๆ ด้วยเสียงอันแผ่วเบาคล้ายละเมอ “ถ้าจินยองไม่ไหว เราหยุดแค่นี้ก็ได้”

ได้ยินเสียงมาร์คถอนหายใจ

“ไม่เป็นไร ทำต่อเถอะ” ผมคว้าไหล่มาร์คเอาไว้ มองเข้าไปในดวงตาเขาแล้วจึงกอบกุมใบหน้าหล่อเหลาเอาไว้ด้วยมือทั้งคู่

ผมจูบมาร์คก่อน บดเบียดริมฝีปากกับเรียวปากของเขาจนเป็นเนื้อเดียวกัน

ผมพามือของมาร์คลากต่ำลงไป

มองตาเขาทั้งที่ริมฝีปากยังคงเบียดชิด บอกผ่านความเงียบว่าผมโอเค

ความอ่อนไหวที่ปิดสนิทถูกรุกรานอีกครั้ง พร้อมๆ กับที่จุมพิตของเราที่ค่อยทวีความร้อนรุ่มมากขึ้น

มาร์คสะกดผมเอาไว้ด้วยจุมพิต

ผมไม่รู้ว่านิ้วของเขาเข้าไปอยู่ในร่างกายผมตั้งแต่เมื่อไหร่ ความเจ็บร้าวค่อยๆ ถูกเยียวยาด้วยความคุ้นชิน

“โอเคมั้ย ไหวรึเปล่า”

เรียวปากถูกปล่อยให้เป็นอิสระ

มาร์คจุมพิตที่หน้าผากของผมก่อนจะแนบหน้าผากของเขาลงมา

เราสบตากัน ดวงตาของผมตอนนี้คงหวานเชื่อมเช่นเดียวกับเขา

“อื้อ มาร์ค”

ไม่มีทางที่จะสะกดกลั้นเสียงครวญครางได้เลยเมื่อนิ้วเรียวที่ฝังอยู่ในกายเริ่มขยับ แผ่วเบาในคราแรก และเมื่อร่างกายของผมเริ่มตอบรับด้วยการยกสะโพกขึ้น เขาก็ยิ่งย้ำ หนักหน่วงและรุนแรงเสียจนร่างกายของผมแทบจะปริแตกอีกครั้ง

“มาร์คเข้าไปได้มั้ย”

หยาดเหงื่อที่ปลายจมูกของมาร์คหยดลงบนใบหน้าของผม

ท่อนขาถูกแยกกว้างเมื่อนิ้วเรียวถอนออก

“เดี๋ยวมาร์ค เดี๋ยว...”

ผมจับสะโพกของเขาไว้เมื่อความร้อนรุ่มจดจ่อยังบริเวณที่เปียกแฉะ

ผมกลัว

“มาร์คจะค่อยๆ ทำ ไว้ใจมาร์คใช่มั้ย”

ไม่รู้...

เสียงที่กำลังจะเปล่งออกมาจากริมฝีปากซึ่งกำลังอ้าเผยอถูกกลืนไปด้วยเรียวปากที่ทาบทับลงมา

มาร์คหลอกล่อผมด้วยเรียวลิ้นร้ายกาจอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้ความใหญ่โตที่กำลังแทรกเข้ามานั้นสร้างความเจ็บปวดมากกว่านิ้วเสียจนผมไม่สามารถเพิกเฉยได้อีก

ผมจิกแผ่นหลังมากอย่างแรง พยายามดิ้นให้พ้นจากพันธนาการของเขา

มันเจ็บ เจ็บมาก เจ็บกว่าตอนยกพวกตีกับเด็กช่างกลตอนเรียนมัธยมเสียอีก

“ไม่เป็นไรเด็กดี อย่าเกร็งครับ” มาร์คปลอบประโลมผมด้วยคำพูด แต่เชื่อเถอะว่ามันไม่ช่วยอะไรเลยเมื่อเขายังพยายามแทรกกายเข้ามา

กระทั่ง...

ความเจ็บปวดวิ่งพล่านไปทั่งทั้งร่างกายเมื่อส่วนที่ใหญ่โตที่สุดแทรกเข้ามาสำเร็จ มันเจ็บร้าวกว่าตอนถูกตีหัวแล้วถูกเย็บหลายสิบเข็ม

มาร์คนิ่งค้าง ผมเองก็นิ่งงัน

เราปล่อยให้เวลาค่อยๆ เยียวยา

มาร์คแนบลำตัวเปียกชื้นลงบนแผ่นอกของผม ความร้อนรุ่มค่อยๆ สอดแทรกเข้ามาอีกครั้งจนสุด

“ยังเจ็บอยู่มั้ย”

แน่นอนว่าผมพยักหน้าทันที

“นิดหน่อย” ความเจ็บร้าวผ่อนคลายลงเมื่อร่างกายเริ่มปรับสภาพได้หลังจากส่วนที่ใหญ่โตที่สุดเหยียบย่ำเข้ามาภายใน

“มาร์คขยับได้มั้ย” ดวงตาของมาร์คกำลังอ้อนวอนและเมื่อผมพยักหน้าสะโพกสอบก็เริ่มขยับช้าๆ

ความสุขค่อยๆ เติมเต็มในร่างกาย

มาร์คจูบผมอีกครั้ง เพิ่มระดับความร้อนแรงขึ้นพร้อมกับสะโพกที่กำลังขยับขึ้นลง

เหมือนมาร์คกำลังแผดเผาร่างกายของผม มันร้อนรุ่มแต่ถึงอย่างนั้นแทนที่จะตะเกียกตะกายหนีเอาตัวรอดแต่ผมกลับเบียดกายเข้าหาเขา ยกสะโพกขึ้นรับสัมผัสที่เริ่มหนักแน่นมากขึ้น

ดวงตาของมาร์คดูเคลิบเคลิ้มเปี่ยมไปด้วยความสุขสม เสียงผิวกายที่เสียดสีดังประสานกับเสียงเตียงนอนที่กำลังสั่นจากแรงขยับของร่างกายที่กำลังกอดเกี่ยวประสานเป็นหนึ่ง

เสียงหอบหายใจดังให้รู้ว่าเราทั้งคู่ยังคงมีชีวิตอยู่

“จินยอง...” เขาเรียกทั้งที่สะโพกสอบกำลังขยับออกให้ผมยกสะโพกตาม

“หืม”

“มีความสุขจัง” เขายิ้มแล้วกดสะโพกลงมาให้เสียงครวญครางดังจากเรียวปากของผม

มาร์คยิ้มร้ายกาจ มือเรียวลูบไล้ไปตามท่อนขาของผม ยกมันขึ้นเกี่ยวที่เอวแล้วกดกายให้จมลึกลงมาอีก

มันลึกมากจนผมแทบขาดใจ

“ตรงนี้เหรอ”

มาร์คเบียดสะโพกลงมา ให้สัมผัสกับจุดเร้าอารมณ์ที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน

ใบหน้าของผมบิดเบี้ยว แขนทั้งสองข้างกอดรัดมาร์คเอาไว้เช่นเดียวกับขาที่เกี่ยวเอวอีกฝ่ายแน่น

ยิ่งเสียงที่บ่งบอกถึงความสุขสมดังมากขึ้นเท่าไหร่ แรงที่มาร์คย้ำลงมาก็ยิ่งหนักหน่วงมากขึ้นเท่านั้น

“มาร์ครักจินยองนะ”

เสียงพร่ากระซิบที่ข้างหู มือหนาที่กำลังปรนเปรอทำให้ผมแทบจะปริแตก

“อื้อ” และไม่นานเลยผมก็ปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง

ผมหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน หยาดเหงื่อที่หยดลงบนแก้มทำให้ผมลืมตามองมาร์คอีกครั้ง ใบหน้าหล่อเหลากำลังบิดเบี้ยวด้วยความต้องการ

ผมยกมือขึ้นกอดเขา จับสะโพกแล้วบังคับให้กดกายลงมา

จังหวะการขยับสะโพกของมาร์ครุนแรงขึ้นให้ผมยกสะโพกรองรับความต้องการของเขา

เปลวไฟแห่งความปรารถนาพัดโหมขึ้นอย่างรุนแรง ร่างกายของผมที่กำลังจะมอดไหม้ถูกรินรดด้วยของเหลวที่ถูกปลดปล่อยออกมา

มาร์คทิ้งกายลง เขาซบหน้าลงบนแผ่นอกของผม

เสียงครางแปรเปลี่ยนเป็นเสียงหอบหายใจเมื่อไฟรักมอดดับลง

ความเหนื่อยล้าทำให้ดวงตาค่อยๆ ปิด

เสียงมาร์คดังแผ่วๆ ชิดแผ่นอกว่า...รัก

ก็ต้องยอมรับว่าผมเองก็รักเขาเช่นกัน

[-T B C-]

อ่านจบแล้วรบกวนกลับไปคอมเมนต์ด้วยค่าาาา :)

http://my.dek-d.com/kj-s0l/writer/viewlongc.php?id=1431363&chapter=21

แจ๊ส